Wścibstwo podwórkowe

Zatrważająco duży odsetek kobiet dojrzałych lepiej się orientuje w życiu bohaterów seriali niż w tym, co robi ich własne dziecko. Wynika to z poczucia braku kontroli, osamotnienia, i niezrealizowanej chęci brania aktywnego udziału w życiu społecznym.

Naturalne jest, że interesujemy się cudzym życiem – w końcu jesteśmy istotami społecznymi,otoczonymi przez innych ludzi. Są oni stałym elementem naszego otoczenia, więc siłą rzeczy – obiektami naszej ciekawości. Nie ma nic złego w chęci dowiedzenia się, co tam u kogoś słychać, albo czemu przyjechała karetka pod dom – to są elementy niecodzienne, które budzą w nas motywację zdobycia wiedzy.

Pęd do wiedzy również jest czymś naturalnym – dzięki niemu rozwijamy się i z niemowlaka przekształcamy się w ciekawskie dzieci, nieopierzonych nastolatków i wreszcie – w kobiety dojrzałe. Gdyby nas nie interesował świat, pozostalibyśmy na etapie oseska: a nawet on przecież aktywnie poszukuje matczynego ciepła, pokarmu i nieustannie eksperymentuje z własnym ciałem, wkładając do buzi palce, machając rączkami i nóżkami.

Wiemy więc, że ciekawość świata i ludzi jest rzeczą akceptowalną i normalną. Problem zaczyna się w momencie, kiedy zdobywanie wiedzy o ludziach staje się jedynym motywem do działania. Jest to zazwyczaj sygnałem, że coś niedobrego dzieje się w życiu danej osoby – że nie przeżywa go tak, jak by chciała, więc kompensuje sobie swoje braki przezywając życie innych ludzi, opiniując o nim, wtrącając się.

Takie osoby prędzej czy później  zostają objęte społecznym ostracyzmem i spotykają się z otwartą wrogością i niechęcią. Budzi to u nich poczucie niesprawiedliwości, przekonanie, że inni są gorsi, nieprzyjaźni, źli. Stąd tylko krok do poczucia własnej wyższości, w tym – moralnej. Dla osób ogarniętych obsesją na punkcie cudzego życia wszelka odmowa dzielenia się z nimi informacjami odbierana jest jako atak.

Choć zazwyczaj, kiedy myślimy o tego typu osobach, w oczach mamy zgorzkniałe staruszki, to obsesja na punkcie cudzej prywatności narasta latami i zaczyna się już u kobiet dojrzałych. Często wiąże się z brakiem umiejętności porozumienia się z dziećmi, utratą zainteresowania męża (bądź jest wynikiem nieszczęśliwego małżeństwa bez namiętności), może być spowodowana frustracją związaną z miejscem pracy.

Pierwszymi objawami jest wycofanie w świat wirtualnych zainteresowań serialowych, układanie dnia pod kątem ramówki telewizyjnej. Następuje ograniczenie zainteresowań i kręgu znajomych. Preferowane są spotkania z osobami, które myślą i mówią podobnie. Bardzo charakterystyczny jest również brak hobby, albo zarzucenie hobby posiadanego. Nierzadko towarzyszy temu depresja z epizodami złości.

Przyjrzyj się sobie – czy potrafisz wymienić imiona znajomych swojego dziecka? Jeśli lepiej Ci wychodzi z imionami bohaterów seriali – to sygnał ostrzegawczy. Zastanów się, który serial możesz opuścić. Zrezygnuj przynajmniej z jednego – idź w tym czasie na spacer. Poprawi to Twoje samopoczucie i ustrzeże Cię przed pułapką wścibstwa.